Μιχάλης Τζουγανάκης - Κάποτε όρκο δώσαμε
Κάποτε όρκο δώσαμε μη δουν το χωρισμό μας κι αφήσαμε και πέρασε αγάπη μου των εχθρών μας Ίσως δεν ήτανε γραφτό εγώ να ζω μαζί σου όμως θα είμαι η πιο γλυκιά στον κόσμο ανάμνηση σου Όταν τα χρόνια φύγουνε στα γερατειά όντε θα 'σαι τα παιδικά μας όνειρα ακόμα θα θυμάσαι Λησμόνησέ με αν εμπορείς κι εγώ θα προσπαθήσω με τς αναμνήσεις τις όμορφες όπως μπορώ θα ζήσω Λησμόνησέ τα τα παλιά ξέχνα τα περασμένα αφού άλλο δρόμο χάραξε η μοίρα στον καθένα
Πήγες μακριά και δε μπορεί η σκέψη να σε φτάσει μα η θύμησή σου κάθε αργά μέσα στο νου κοιτάσει Πρώτο αναντράνισμα του νου χαρά τση πρώτης νιότης εσύ είσαι των ονείρων μου ο χτίστης κι ο προδότης Η μάνα μου μ'ανάθρεψε χωρίς να με πληγώσει όμως εσύ με σκότωσες που σου'χα αγάπη τόση Λες μ'αγαπάς κι όμως αλλού έχεις αγάπη τάξει μα πως αφού 'χεις μια καρδιά μπορεί για δυο να φτάξει Δε μ'έκαψες με τη φωτιά ν'ανάψω και να σβήσω μα μ'έκαψες με το σεβντά και πως θα νταγιαντίσω Ίντα να κάμω να φανεί το γέλιο κι η χαρά μου αφού η φωτιά που με κεντά βρίσκεται στην καρδιά μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου